من بغض غمم اشک شبم شانه ندارم

‍ من بغضِ غمم، اشکِ شبم، شانه ندارم
آواره و ویران شده‌ام، خانه ندارم

در بزمِ شبستانِ غمی تلخ و نفسگیر
سوزنده‌ترین شمعم و پروانه ندارم

می‌نوشم از آغوشِ خیالات تو جامی
اما نفسِ نعره‌یِ مستانه ندارم

من کهنه خمارم به شراب لبت اما
دور از منی و ساغر و پیمانه ندارم

فرهادم و با تیشه‌ی‌ِبغض و قلم و اشک
حک کرده‌امت بر دل و افسانه ندارم

✍مجتبی_خوش_زبان‌