سوره التکویر قاری عبدالباسط

بِسْمِ ٱللَّٰهِ ٱلرَّحْمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ
إِذَا الشَّمْسُ كُوِّرَتْ [1]
وَإِذَا النُّجُومُ انْكَدَرَتْ[2]
وَإِذَا الْجِبَالُ سُيِّرَتْ [3]
وَإِذَا الْعِشَارُ عُطِّلَتْ [4]
وَإِذَا الْوُحُوشُ حُشِرَتْ [5]
وَإِذَا الْبِحَارُ سُجِّرَتْ [6]
وَإِذَا النُّفُوسُ زُوِّجَتْ [7]
وَإِذَا الْمَوْءُودَةُ سُئِلَتْ [8]
بِأَيِّ ذَنْبٍ قُتِلَتْ [9]
چون خورشيد بى‌فروغ شود، (1)
و چون ستارگان فرو ريزند، (2)
و چون كوه‌ها از جاى خود بشوند، (3)
و چون شتران آبستن به حال خود رها شوند، (4)
و چون وحوش گرد آورده شوند، (5)
و چون درياها آتش گيرند، (6)
و چون روحها با تنها قرين گردند، (7)
و چون از دختر زنده به گور شده پرسيده شود كه‌ (8)
به چه گناهى كشته شده است، (9)
#قران #تلاوت #عبدالباسط #التکویر #الله