همه هست آرزويم كه ببينم از تو رويی
چه زيان تو را كه من هم برسم به آرزويي؟!

به كسی جمال خود را ننموده‏يی و بينم
همه جا به هر زبانی، بود از تو گفت و گويی!

غم و درد و رنج و محنت همه مستعد قتلم  
تو بِبُر سر از تنِ من، بِبَر از ميانه، گويی!

به ره تو بس كه نالم، ز غم تو بس كه مويم
شده‏ام ز ناله، نالي، شده‏ام ز مويه، مويی

همه خوشدل انكه مطرب بزند به تار،چنگی
من از آن خوشم كه چنگي بزنم به تارمويی!

چه شود كه راه يابد سوي آب،تشنه كامي؟
چه شود كه كام جويد ز لب تو، كامجويي؟

شود انكه از ترحّم، دمي اي سحاب رحمت
من خشك لب هم آخر ز تو تَر كنم گلويي؟!

بشكست اگردل من،به فداي چشم مستت
سر خُمّ مي سلامت، شكند اگر سبويي

همه موسم تفرّج، به چمن روند و صحرا
تو قدم به چشم من نه، بنشين كنار جويي!

نه به باغ ره دهندم، كه گلي به كام بويم       
نه دماغ اين كه از گل شنوم به كام، بويي

ز چه شيخ پاكدامن،سوي مسجدم بخواند 
رخ شيخ و سجده‏گاهي، سر ما و خاك كويي

بنموده تيره روزم، ستم سياه چشمي   
بنموده مو سپيدم، صنم سپيدرويي!

نظري به سويِ (رضوانيِ) دردمند مسكين
كه به جز درت، اميدش نبود به هيچ سويي

فصیح الزمان شیرازی