هوالحکیم

⚠️خطرِ اسلامِ کیلویی‼️

یکی از ریشه‌های بروزِ این سطح از تساهل و تسامح‌های ناروا در دین را باید در مناسک مذهبیِ کم‌عمق و تقلیل‌یافته جست‌وجو کرد؛ آن‌جا که برخی می‌پندارند می‌توان در ۳۵۵ روز سال به گناه و بی‌مبالاتی مشغول بود و آنگاه در دهه محرم با نشستن در هیئت و ریختن قطره‌ای اشک، انتظار بخشش تمامی گناهان را داشت. این همان تلقی خطرناکِ «#بخشش‌های‌کیلویی» است؛ همان آفتی که در قالب‌های دیگری نیز ظاهر می‌شود:
«شهادت‌های کیلویی»،«جذب‌حداکثری کیلویی»، «دانشگاهی‌کردن و مدرک‌دادن‌های کیلویی»، «مملکت‌داری کیلویی» و در یک کلام منطق مواجهه‌ی کیلویی و کشککی با دین و جامعه!

این سطحی‌نگری، آفت دین است؛ آفت عقیده است؛ آفت علم است و آفت حکومت‌داری. نه با صدور کیلوییِ مدرک، کسی عالم و حکیم می‌شود؛ نه با چند قطره اشک فله‌ای، گناهان انسان پاک می‌گردد؛ نه هرکس که «تصادفاً» ترکش به او اصابت کرده و از دنیا رفته است، به‌صرف این واقعه، شهید محسوب می‌شود؛ و نه با جذب‌حداکثریِ بی‌ضابطه، می‌توان جامعه را اصلاح کرد و به هدایت رساند.

اسلام دینِ کیلویی و کشککی و فله‌ای نیست.
اسلام، دینِ حساب و کتاب است:
«فَمَن یَعمَلْ مِثقالَ ذَرّةٍ خَیرًا یَرَه، وَمَن یَعمَلْ مِثقالَ ذَرّةٍ شَرًّا یَرَه».
اسلام، دینِ عدالت و قسط است؛ دینی که در آن حقایق با معیارهای دقیق سنجیده می‌شود، نه با کمیت‌های بی‌اعتبار. اسلام، منطق «کیفیت» را می‌پسندد، نه «کمیتِ تهی». اسلام دینِ مسئولیت است، نه دینِ توجیه. و باز می‌گویم: اسلام دین کیلویی نیست.


✍ یادداشت: محمدجواد خواجه‌وند

🔬 | کانال پاتولوژی فرهنگی