اگر بپذیریم که همواره دیگران را در میانه سفرشان تجربه می‌کنیم در قضاوتمان یک اثر جدی می‌گذارد.
چون ما پیشینه این فرد را نمی‌دانیم ما از بضاعت‌های دیگران بی‌خبر هستیم.
این‌که امروز برگردی و بگویی فلان آدم خیلی باسواد یا فلانی آدم کمتر باسواد یا کمتر درس‌خوانده‌ای است تا اینجا داری بر اساس معیارهایی دو فرد را باهم مقایسه می‌کنی اما این‌که بدانی این مقایسه، مقایسه صحیحی است یا خیر؟
اصلاً اندوخته و داشته این دو نفر مشابه هم بوده است یا خیر؟
نقطه استارت این‌ها در مسابقه زندگی یکجا بوده؟
این‌ها چیزهایی است که تو دسترسی به آنها نداری ، من دسترسی ندارم.
من که نمی‌دانم تو با چه اندوخته‌ای شدی این‌که الان هستی و تو هم نمی‌دانی من با چه اندوخته‌‌ای به اینجا رسیده‌ام.
شاید من صد واحد را طی کرده باشم و اکنون رسیده باشم به خانه شماره دویست چون شروع من از خانه صد بوده .ولی کس دیگری خانه شماره دویست نیست، در خانۀ شماره صد و پنجاه قرارگرفته اما او از نقطه صفر بردار شروع کرده.او صد و پنجاه واحد پیموده و من صد واحد طی کرده‌ام.
پس او همت بیشتری صرف کرده.
چه چیزی ما را از قضاوت صحیح عاجز می کند؟
در میانگی…
پس پذیرش اینکه ما با انسان‌ها در میانه روبه‌رو می‌شویم قضاوت را برای ما دشوار می‌کند.