خواستم بگوم چقدر چشمهات شعرند دختر نگفتم

خواستم بگويم چقدر چشمهايت شعرند دختر ، نگفتم ...

از تيغ های كف دستم ترسيدم كه نوازشت كنم و خون سرخت گلهای سرخ را بی آبرو كند... "من ماشين توليد رنجم"

يک روز، به يک نفر نگاه ميكنی كه چشمهايش شعرند ، اما دم نميزنی از تيغ های كف دستت ميترسی...

دوست داری بگویی حتی وقتی كنارت نشسته دلتنگش هستی ، اما لال می مانی...

آن روز، ياد من بيفت . ياد من بيفت و يک بوسه بچسبان روی كتف خشک باد آذرماه تا به من برساند...

بعد به كلماتی كه نگفته ای شب بخير بگو ، دراز بكش روی كاناپه به سقف نگاه كن و دردهای دلت را بشمار و به رويای خيس كسی فكر كن كه سهم تو نشد ، با چشمهايی كه شعر بود ، با لبانی كه آتش بود و با آغوشی كه تنها جزيره ی امن جهان بود...