خیلی از خانواده‌های ناآگاه دارن بچه‌هاشونو از همون سن پایین خراب می‌کنن… نه از روی بدذاتی، از روی ناآگاهی محض.

وقتی یه بچهٔ دو،سه ساله رو با شکر، قند مصنوعی، اسنک، نوشابه، شیرینی، بستنی‌های شیمیایی بزرگ میکنی، عملاً داری سیستم عصبی‌شو داغون میکنی.

بچه‌ای که هنوز مغزش کامل شکل نگرفته،
وقتی با این حجم از قند مصنوعی مواجه می‌شه، بدنش میره تو حالت پرخطا:
تمرکز می‌ریزه
اعصاب میپاشه
تحریک‌پذیری میره بالا
سیستم دوپامین بهم میریزه
مغز میره تو حالت “هیجان، بعد سقوط”
و اینا کم‌کم میشن : ADHD

اما پشتش یعنی:
یه بچه که از درون همیشه ناآرومه، ناامن، و پر از استرس پنهان.

و از اون بدتر…

وقتی بچه این ناآرامی رو بروز میده، همون خانوادهٔ ناآگاه میگن:

«این بچه لجبازه»
«این بچه بیش‌فعاله»
«این بچه حرف گوش نمیده»

در حالی که خودشون با دست خودشون
بدنش رو از حالت طبیعی خارج کردن
و بعد هم انگ ترسناک “ADHD” میزنن روش.

این یعنی چی؟
این یعنی بچه قبل از اینکه حتی فرصت داشته باشه “خودش” باشه،
داره توی یه بدنِ آسیب‌خورده گیر میکنه.
و این خودش میشه ترومای عمیق دوران کودکی.

ترومایی که سال‌ها بعد
توی رابطه‌هاش، تمرکزش، اعتمادبه‌نفسش، اضطرابش، خوابش
همه‌جا خودشو نشون میده.

حقیقت ساده و دردناک:

اکثر بچه‌ها “ADHD واقعی” ندارن؛
سیستم تغذیهٔ غلط و سبک تربیتی ناآگاهانه بهشون تحمیلش میکنه.

و تا وقتی خانواده‌ها چشم باز نکنن،
نسل بعدی با بدنی خسته
و ذهنی آشفته
و روحی زخمی
داره بزرگ میشه.

این تلخه، ولی حقیقته
۳۶۹♻️
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
#آگاهی
#مسیر_بیداری
#قند_مصنوعی
#شناخت_تربیت_کودک
#ADHD
#پیش_فعال