می‌گن پسرا بی‌احساسن…
می‌گن زود دل می‌بندن، زود فراموش می‌کنن…
اما هیچکس اون پسر رو ندید که وسط شلوغی شهر، بغض کرده بود و داد می‌زد:
«ایهاالناس…عاشقشم!»
با همه‌ی وجودم دوسش دارم
با صدای خستم، با چشم‌هایی که خواب ندارن،با دلی که هر شب، برای یه “دوستت دارم” ساده از طرفش، جون می‌کنه!
هیچکس نفهمید پسرها هم عاشق می‌شن…
اما عشقشون ساکته، سنگینه، یه چیزی شبیه مردونگی…
نه فریاد می‌زنن، نه اشکاشونو راحت نشون می‌دن،ولی اگه دل ببندن…
با تمام مردونگیشون، با غرور شون، با خستگی‌هاشون،تا ته دنیا پشت اون عشق می‌مونن!
عشق یه پسر، شاید توی شعر نباشه،
شاید عکسای عاشقونه نگیره…
اما ته چشم‌هاش، وسط سکوتش،یه عالمه حرف قشنگ هست…که فقط دلش می‌خواد اون یک نفر بفهمه… 🥺