بعضی وقتا دوستــ دارمـ بیامـ پیشتــ ،
بشینمـ پَهلوتــ ،
شروع کنمـ به غُر زدن و گله کردن از عالمـ و آدمـ.
دلمـ می‌خواد بهتـ بگمـ ادما دارن اذیتمـ میکنن ،‌ روحمو میشکنن،
اشکمو در میارن و بهمـ آسیبـ میزنن.
میخوامـ همه شونو تکـ به تکـ نشونتـ بدمـ
بعد پشتتــ پنهون بشمـ و دیگه نه کسی رو‌ ببینمـ نه صدایی بشنومـ.
اما هربار بعدش یادمـ میاد
که تو خودتـ به تنهایی یکی از اون آدمها بودی.
خودتـ بودی که به من
همیشه ازار رسوندی،
تو بودی به من آسیبـ زدی و هربار منو شکستی.
تو بودی منو تیکه تیکه و متلاشی رها کردی.
تو کاری کردی که من از ترس دیدن و شنیدن
و دوستـ داشتنتــ،
پشتمو به دنیا کنمـ و هرکسی که صدامـ زد
برنگردمـ نگاش کنمـ.
مابقی همـ کسایی بودن که برای دوستـ داشتنِ تو ،
یکـ تنه جلوشون ایستاده بودمـ که از دستتـ ندمـ.
مگه قرار نبود تو تنها نقطه اَمن و جعبه سیاهِ من باشی؟

پ ن : یه جاش میگه که ، جز تو تمومـ شهر میدونن حالمو!
و اونجاستــ که آدمـ عمق تنهایی و درد این آهنگو میفهمه…