این شعر استاد شهریار پر از درده

این شعر استاد شهریار پر از درده

جمع آب و آتشيم و خاك و باد
 اين بناي خانه ي ويران ماست

نور را ماني ، كه اندر لانه ها
روز باران هر نم طوفان ماست

احتياج اين كاسه دريوزگي
كوزه آب و تغار و نان ماست

آبروي مابه صددر ريخته است
لقمه ناني كه در انبان ماست

جز به اشك توبه نتوان پاك كرد
لكه ننگي كه بر دامان ماست

ميزبان را نيز با خود مي برد
مهلت عمري كه خد مهمان ماست