♡✧

🖋️ نویسندگی یعنی نفس کشیدن در میان زخم‌ها.
گاهی دل خسته است، واژه‌ها سردند، و دنیا سکوتی سنگین بر دوشِ روح می‌گذارد.
اما نویسنده باز هم می‌نویسد؛ نه از خوشی، بلکه از ایمان.
از باوری پنهان که می‌گوید حتی در میان سیاهی هم نوری هست،
هرچند کوچک، هرچند لرزان.

او از عشق می‌نویسد، حتی وقتی دلش شکسته،
از آزادی، حتی وقتی در قفسِ تکرار زندانی‌ست.
تنفرش از درد، سوختی می‌شود برای ادامه دادن،
و قلمش سلاحی می‌شود علیه تسلیم شدن.

نوشتن، شاید زخم را خوب نکند،
اما یادمان می‌دهد هنوز زنده‌ایم،
که هنوز می‌توان حسِ خوبی را در دلِ اندوه پیدا کرد —
در لحظه‌ای که کلمه‌ای از دلِ رنج بیرون می‌آید و جان می‌گیرد.

نویسنده می‌داند:
از میان اشک هم می‌شود نوری نوشت،
و از دل شکست، امیدی تازه ساخت.



♡✧


✔