عاشقانه های شبنم

‍ آنقَدَر پاک و زلالی، بوی باران میدهی
چون‌کویری تشنه‌ام ازخود به‌من جان میدهی
بر لبم بذر ِگل ِ لبخند می‌کاری به عشق
غنچه‌ی امید از دشت و گلستان میدهی
زندگی را با تو فهمیدم در این دنیای بد
دلخوشی‌ها، شادمانی‌ها فراوان میدهی
میشوی پیغمبر ِ دوران و با لحن ِ خدا
بر دلم با مهربانی دین و ایمان میدهی
حکم کن تا در حریمت بیشتر عاشق شوم
من که تسلیمم به عشقت تا تو فرمان میدهی