این حجم از خستگی را درک نمیکنم....
میفهمم از کجا آمده... از شیفت های متمادی بدون وقفه...
از زندگی کارمندی که گاهی حتی رخصت نمیدهد نفس بکشی در میانه کار... و اصطلاح کلیشه ای و تکراری که چون کارمند سازمان هستی اولویت کار است... و حتی نمیشود پرسید اولویت شما یا ما؟! و حتی سوالات حساس تر...
کجا بودم؟ خستگی...
آری! آنقدر که جلسه دوشنبه را با سری تکیه داده به دیوار و چهره ای زار طی کنی و فردایش صبح زود بروی دنبال کارهای اداری سفر و چون هیچ زمان دیگری برای اینکار نیست مرخصی ساعتی بگیری آنهم... بیخیال...
و بعد از دو شیفت کاری شبیه جنازه های مست تلوتلوخوران به سمت ماشین بروی و نفهمی چطور رسیده ای به خانه و دم واحد که برسی پایت روی پله ها بلرزد و چیزی نماند که زمین بخوری...
و حالا این وسط هی جواب این پیام و آن پیام، این زنگ و آن زنگ...و چک کردن سایت و خرید بلیط و...
و خستگی روی خستگی تلنبار میشود...
اما ته دل آدم میگوید همه اش فدای لحظاتی که خسته از پیاده روی مشایه میرسی به پله های حرم عباس (ع) و مینشینی روی زمین و تمام خستگی های عالم را فراموش میکنی... همه اش فدای لحظه ای که چشمت می افتد به بهشت بین الحرمین...