آدمیزاد همیشه دلتنگه اما دلتنگی اگه تهش حسرت باشه قشنگ ن

آدمیزاد همیشه دلتنگه؛ اما دلتنگی اگه تهش حسرت باشه قشنگ نیست.

دلتنگی مقصدی نداره که توی یه ایستگاه بالاخره جاش بذاری و بری؛
توی جیباته وقتی دستاتو از سرما مشت کردی،
لای صفحه‌های کتابیه که امروز میخونی،
بین سیم‌های هندزفریته وقتی توی خیابون قدم میزنی و آهنگِ خاطره انگیزی رو گوش می‌کنی،
بین تار به تارِ موهاته ولی منتظرِ نوازش شدنی.
دلتنگی انتهایی نداره؛
چسبیده به روزا و همراهِ شباته.
ته فنجون قهوه‌اته وقتی با خنده توی کافه نشستی،
بین صدای آدماییه که هر روز باهاشون حرف میزنی،
توی نی‌نیِ چشماته وقتی دنبال یه نگاه آشنا می‌گردی،
لا به لای انگشتاته وقتی دستی رو می‌گیری!
دلتنگی همه جا هست؛ فقط شکلش عوض میشه و تو هر بار با حس جدیدی تجربه‌ش می‌کنی!
یه وقتایی هم دنبالِ یه نوع خاصی از حسِ دلتنگی‌ت بین آدمای مختلف می‌گردی.
دست‌های متفاوتی رو می‌گیری، واسه تجربه‌ی مجدد حس گزگزِ کف دستت..
به رنگ چشم‌های مختلفی زل می‌زنی، تا بینشون اون نگاهی که دلتنگشی پیدا کنی.
به لب‌های دیگران خیره می‌شی تا اون لبخند خاص رو دوباره ببینی.
اما هر حسی فقط یک‌بار تورو به اوج می‌رسونه‌🦋🦋

من دلم که نه تمام جانم برات تنگ میشه...