مادر بزرگم می گفت مهربان و بخشنده باش حتی ...

مادر بزرگم می گفت : مهربان و بخشنده باش ، حتی با كسی كه مطمئن نيستی شايسته اش باشد و از ياد نبر درون همه ی آدم ها توفان برپاست ، مثل درون خودت ...

نيمی از جانت را صرف مهربانی كن و نيم ديگرش را نگه دار برای التيام دردهايی كه ناسپاسی پيشكشت خواهد كرد ...

كم كم ياد ميگيری بی منت و بی توقع دوست بداری و ببخشی و رنگی به دنيای تيره بپاشی ...

از ياد نبر مهر ورزيدن قبل از همه محبتی است به خودت ...

و من معتقدم اگر مثل مادرم بزرگ نيستم ، دست كم می توانم بياموزم در همه حال حرمت انسان را نگه دارم ...