نبودت

نبودَت
در ازدحامِ جمعيتِ جهان پيداست
خيالِ آمدن نداري؟

تنهايي‌ام شهري‌ست
در حاشيه‌ي نقشه
و خانه‌ای در انتهای خیابان

نفس‌هاي زندگي را شمرده ام
چون نهنگي خسته در ساحل
كه دلتنگی را
جان‌کنده است
دوستم بدار
خيال مي‌كنم كه آمده‌اي...