‍ آرزوی تو آینده را می آفریند .
خاطره ی تو گذشته را می آفریند .
هر دو بخشی از ذهن تو هستند . 🍃
آرزو نکن تا آینده ناپدید شود .
و وقتی آینده ای نباشد ، چگونه می توانی در تنش باشی ؟
چگونه ؟
اگر آینده ای وجود نداشته باشد هیچ امکان تنشی وجود ندارد
و اگر گذشته ای وجود نداشته باشد
- اگر بدانی که آن صرفاً خاطره و گرد و خاک جمع شده در راه است-
نگرانی چگونه می تواند وجود داشته باشد ؟
با گذشته ، نگرانی وارد می شود . و با آینده - نقشه ها ، تصورات ، فرافکنی ها - تنش وجود دارد .
وقتی گذشته رها شود و آینده باز نباشد ،

تو در اینک اینجا هستی .

بی نگرانی ، بی تنش ، بی تشویش .