دنیا دو روزه و چشم روی هم بذاری، میبینی که قطار ما در اون ایستاده و ما باید از ایستگاه اون خارج بشیم. رسم دنیا همینه و تا بوده، همین بوده. پس قدر همدیگه رو بدونیم، قدر کسایی که توی این قطار همسفر ما بودن رو بدونیم و الکی باعث رنجششون نشیم. شاید همین لحظه که اونها رو از خودمون رنجوندیم، زمان پیاده شدن اونا از قطار باشه و اگه این اتفاق بیفته و اگه اونا از این قطار پیاده بشن، تا زمانی که این قطار در حرکته ما ناراحتیم و دلمون پر از غصه هست. پس قدر لحظات با هم بودن در قطار زندگی رو بدونیم و بدون دلیل همدیگه رو نرنجونیم.