عاشقانه های شبنم درکنارزندگیم

دل خانه ی آن دلبر نیکو نفس آینه دار است
آنجا که نهانخانه ی  امنش , خمِ ابروی  نگار است
چندیست به شوق نفسش  عاشقم و عقل نداند
دل  واله و شیداییِ  آن  چشم خمار است
رنجور و پریشان تر از آنم که بداند
این زمزمه ی کیست که در گریه ی تار است
حاشا به تو ای بنده ی شرمنده  ندانی
ویرانه ی بی عشق  ...چراغی به غبار است؟
با حیثیت رود ندارند نهنگان سر وکاری
مواج ترین درد  جهان  دوری یار است