در آغوش مادر جهان آغاز میشود

در آغوش مادر، جهان آغاز می‌شود؛
و در آغوش یادش، جهان آرام می‌گیرد.

مادر، نه فقط واژه‌ای نوازش‌گر است و نه تنها نامی میان اسامی؛
او سرچشمۀ روشنایی‌ست، آن‌جا که تقدیرِ انسان، نخستین بار از نور جاری می‌شود.
مادر، نخستین آیه‌ای‌ست که کودک، بی‌آنکه بداند، از لبخندش تلاوت می‌کند
و نخستین دعایی‌ست که در گرمای دستانش مستجاب می‌شود.

مقام مادر، مقام خاک نیست؛
خاک با باران زنده می‌شود،
اما مادر، خود، بارانی‌ست که بر دل‌های خسته می‌بارد.
او در سکوتِ شب، ستاره‌ها را نخ می‌کشد تا خوابِ فرزندش بی‌پناه نماند؛
و در روشنای روز، سایه‌بان مهربانی‌ست
تا جهان، تندتر از آنکه باید، بر شانه‌های کودک نبارد.

هرچند زمان، گاه چهرۀ مادر را با خطوطی از رنج می‌نویسد،
اما آن خطوط، نقشه‌ای از عشق‌اند؛
راه‌هایی که سال‌هاست قدم‌هایش را در مسیر ایثار و بخشش جا گذاشته.
چینی که کنار چشم او می‌نشیند،
نه نشانی از پیری،
که یادگاری‌ست از هزار لبخند که برای آرامش دیگران بخشیده است.

مادر، قامتِ خمیده نمی‌شود؛
اگر چه کمرش زیر بار زندگی اندکی خم شود،
روحش همیشه افراشته است؛
چون سروِ سپیدی که در هر طوفان،
به‌جای شکستن، دعا می‌خواند.

و ما هرچقدر هم بزرگ شویم
هنوز کودکانی هستیم که با نام او آرام می‌گیریم.
بهشت اگر زیر پای مادر است،
نه از آن‌رو که زمین به او نزدیک است،
بلکه از آن‌رو که آسمان، پیش از هرکس، در قلب او فرود آمده است.

مادر…
مقامش را زمان نمی‌سنجد، زبان نمی‌تواند،
و جهان نمی‌شناسد؛
تنها دل می‌فهمد
که عظمتِ او، عظمتِ عشق است.

روز بزرگ مادر مبارک
تقدیم به همه مادرانی که برای تربیت انسان شریف همت می کنند



#روزـمادر