حمزه (علیه اسلام)

حمزه پسر عبدالمطلب مشهور به حمزه سیدالشهداء، عموی حضرت محمد (ص) پیامبر اسلام و و حضرت علی (ع) و اولین سردار سپاه اسلام در مدینه بود.
ایشان پیش از اسلام یکی از مردان با اعتبار در میان قریش و یکی از پهلوانان عرب بود و بخاطر قدرت بدنی بالا و شکار شیر مهروف بود و پس از اسلام بخاطر قدرت بدنی زیادش به «اسدالله» (به معنی شیر خدا) معروف شده بود و اکنون نیز در میان مسلمانان به این لقب شناخته می‌شود. (به غیر از ایشان حضرت علی بن ابی‌طالب (ع) پسرعموی پیامبر (ص) و امام اول شیعیان و خلیفه چهارم اهل سنت نیز به دلیل مشابه به این لقب مشهور شد)

حمزه (ع) دو سال از برادرزاده خود محمد بن عبدالله (ص) بزرگتر بود و هم پیش از اسلام و هم پس از اسلام آوردنش، احترام ویژه‌ای برای ایشان قائل بود. (حضرت حمزه (ع) به نوعی برادر رضاعی پیامبر (ص) نیز محسوب می‌شدند چون در زمان شیرخوارگی هردو از یک دایه به نام «ثوبیه» شیر خورده بودند.)

در 6 سال بعد از بعثت پیامبر (ص) اسلام آورد و پس از اسلام آوردنش به دین اسلام که آن زمان نوپا و تازه بود اعتبار بیشتری بخشید و عمر خود را صرف خدمت در راه خدا و اسلام گذاشت و از هیچ کاری در این راه دریغ نکرد.

ایشان در میان مسلمانان به عنوان اولین فرمانده نظامی و سردار و عَلَمدار سپاه پیامبر (ص) و مسلمین شناخته می‌شود، طوری که نقش زیادی را در جنگ بدر (اولین جنگ مسلمانان مدینه با مشرکان مکه) ایفا کرد و شجاعت‌های زیادی از خویش نشان داد و سپاه مسلمانان را با وجود اینکه تعداد افراد کمتری از تعداد افراد سپاه قریش داشت، با کمک خدا به سوی پیروزی رهبری کرد.
در جنگ بدر، حمزه (ع) یکی از فرماندهان سپاه مشرکین به نام «عتبة بن ربیعه» را کشت و به همین دلیل، کینه او در دل دختر عتبه یعنی «هند بن عتبه» که همسر ابوسفیان (از بزرگان مکه و قریش) بود افتاد و هند بر قتل حمزه (ع) مصمم شد؛
به همین خاطر، هند پس از دیدن مهارت‌های بی‌نظیر یک برده حبشی به نام «وحشی بن حرب» در پرتاب نیزه، به نزد او رفت و به او وعده داد که اگر حمزه (ع) را در جنگ بعدی بکشد، او را آزاد خواهد کرد و طلا و ابریشم‌های گرانبهای زیادی را به او هدیه خواهد کرد.

بنابراین وحشی بن حرب هم با این وعده فریب خورد و در جنگ اُحُد، در سپاه مشرکین قرار گرفت. داستان جنگ اُحُد به این شرح بود که مسلمانان در آستانه پیروزی بودند اما یک عده از سپاه که از طرف پیامبر (ص) مسئول بودند تا از روی کوه اُحُد پایین نیاید، به هوای عنیمت از مسئولیت خود سر باز زدند وهمین باعث شد که گروهی از سپاه قریش که تحت فرماندهی خالد بن ولید بودند از عقب به پناهگاه‌های مسلمانان حمله کنند و ورق جنگ به نفع مشرکین برگردد؛ جنگ دوباره بسیار شدیدتر از قبل به پا شد و در همین هنگام، وحشی بن حرب آن غلام حبشی با دیدن حمزه (ع) در جنگ، با پرتاب نیزه‌ای ایشان را به شهادت رساند.

شهادت حمزه (ع) که فرمانده محبوب و مورد اعتماد مسلمانان بود باعث احساس شکست در بین سپاه مسلمین شد و چون که بعد از آن در بین سپاه به غلط شایعه پیچید که پیامبر (ص) شهید شده‎‌اند، مسلمین به کلی روحیه خود را باختند و به همین سبب مسلمانان در جنگ اُحُد شکست خوردند.
برخی روایات می‌گویند که پس از جنگ، هند دختر عتبه بر بالای سر جنازه حمزه (ع) آمد و جگر او را از سینه‌اش درآورد و به دندان کشید و به همین سبب در میان مسلمانان به «هند جگرخوار» معروف است.
(این وحشی بن حرب قاتل حمزه (ع)، بعد از فتح مکه توسط مسلمانان نزد پیامبر (ص) اظهار توبه کرد و اسلام آورد و در جنگ یمامه که بین مسلمانان و سپاه شخصی به نام «مسیلمه» که در مرکز عربستان به دروغ ادعای پیامبری کرده بود درگرفت، همان وحشی که حمزه (ع) را شهید کرده بود مسیلمه را کشت و به همین دلیل بین مسلمانان با «قتل خیر الناس و شرهم» (هم بهترین مردم را کشت و هم بدترین‌شان را) شناخته می‌شود)

حمزه (ع) بعد از شهادت تا امروز با لقب «سیدالشهداء» (به معنی سرور و سالار شهیدان) در میان مسلمانان شناخته ‌می‌شود. (البته به غیر از ایشان، حضرت یحیی (ع) و امام حسین (ع) نیز به همین لقب ملقب شده‌اند)

#afhu #اسلام #حمزه #سیدالشهدا #حمزه_سیدالشهدا #پیامبر #مسلمان