در دل خاک و آت.ش، جوانانی ایستادند که چهره‌هایشان زیر ان...ف...ج..ا.ر توپ و خ.م.پ.اره سیاه شد، اما دل‌هایشان روشن‌تر از خورشید می‌درخشید.
هشت سال، بی‌ادعا و بی‌هراس، قامتشان را سپر کردند تا ایران خم نشود.
نه زخم، نه دود، نه تاریکی سنگرها، هیچ‌چیز نتوانست شعله غیرتشان را خاموش کند.
آن‌ها نترسیدند، منت نگذاشتند، فقط ایستادند…
برای خاکی که نامش ایران است، برای عزتی که از خونشان جوانه زد.
و امروز، ما با افتخار، نفس می‌کشیم در سرزمینی که با شجاعت آن‌ها زنده ماند.