هنوز هم شب ها پر از آشوب و دلتنگیست

هنوز همـ شبـ ها پر از آشوبـ و دلتنگیستــ .
هنوز همـ شبـ ها چون پرنده‌ای که هیچ قوتی برای زنده ماندن ندارد به آشیان برمیگردمـ.
تنها و خالی از هر چیز و همه چیز.
نمیدانید غریبـ ماندن در آشیانی که خالی از مهر استـ
چقدر درد آور و ترسناکـ استـ.
شده امـ همچو کلاغی که به خاطر سیاهیش نه کسی او را دوستـ دارد و نه میتواند به او اعتماد کند..
غربتـ این آشیان به قدریستـ که هیچ هیاهویی نمیتواند
حال و احوال مرا بهتر کند.
شاید شبـ دور از چشمـ هر کس در اوج آسمان بال ببندم
و به رودخانه ای سرد و عمیق سقوط کنمـ.
من دیگر نه نایی برای بال گشودن دارمـ
و نه توانی برای زندگی.
پرندگان وقتی خسته اند
سقوط را به در آشیان مردن ترجیح خواهند داد..!

سنسیزلخ منی گوجادی