همسرم.همسفر.راهم😍❤
ازم پرسيد: « اينكه تا آخر عمر با يه نفر بمونى خسته كننده
نيست؟»
بهش گفتم: به نظرت تماشاى هر روزٍ ماه، ستارهها، دريا
خسته كننده ست؟
هيچی نگفت!
گفتم چون چيزى كه به روان ما آرامش ببخشه, هيچ وقت برامون تكرارى نمشه.سكوتش مثل نسيمى بود كه روى قلبم نشست، آرام و بی ادعا. لبخند زدم، چون فهميدم سؤالش از ترس بود، نه از بى باورى. خيلها فكر مى كنن ماندن يعنى عادت، يعنى تكرار، يعنى روزهايي كه رنگ خودشون رو از دست ميدن. اما موندن، اگه
از جنس عشق باشه، يعنى هر روز كشف دوباره.
يعنى نگاه كردن به چشماى يه نفر و فهميدن كه هنوز هم، بعد از
صد بار ديدن، دلت آروم نمى گيره.
عشق، مثل درياست؛ هر موجش يه حس جديده، حتى اگه هزار بار كنارش قدم بزنى. مثل ماه كه هر شب مى تابه، ولى هيج شبى
شبيه ديشب نيست.
گفتم: خسته كننده جاييه كه عشق نباشه, جايى كه سكوتش بوى سردى بده. ولى اگه عشق باشه، حتى سكوت هم موسيقى داره،
حتى تكرار، تازگى.
گاهى آدم فقط دنبال كسيه كه كنارش بتونه خودش باشه، بدون
نقاب, بدون توضيح، بدون ترس از خسته شدن.
آره، شايد دنيا هزار رنگ عوض كنه، آدمها بيان و برن، اما كسى كه آرامش روحت باشه، مثل طلوع آفتابه - هر روز میاد، وتوهر بار
به شوقش بيدار مى شى.
براى همينه كه گفتم:
تماشاى ماه و دريا خسته كننده نيست... چون عشق، اگر واقعى
باشه، تا آخر عمر هم تازگی داره..❤💍💎👑