حافظ نام حضرت را صراحتا در غزل شماره ۲۴۲ برده و از ظهور او و نابودى «دجال»؛ مظهر ریا و تزویر و بدى و پلیدى سخن گفته است.

کجاسـت صـوفى دجـال فعل ملحـد شکل
بگو بسوز که «مهدى» دین پناه رسید

از مسائلى که در شعر حافظ مطرح شده، غیبت امام عصر (عج) است. به طور مثال در غزل شماره ۲۵۴ اینگونه آمده است:

دیگر ز شاخ سرو سهى بلبل صبور
گلبانگ زد که چشم بد از روى گل به دور

اى گل به شکر آنکه تویى پادشاه حسن
با بلبلان بیدل شیدا مکن غرور

از دست غیبت تو شکایت نمى کنم
تا نیست غیبتى نبود لذت حضور

گر دیگران به عیش و طرب خرم اند و شاد
ما را غم نگار بود مایه سرور

حافظ شکایت از «غم هجران» چه مى کنى
در هجر وصل باشد و در ظلمت است نور

گرچه در اشعار فوق اظهار مى دارد که از غیبت شکایت نمى کنم، ولى گاه آتش سوزان هجر و دورى آنچنان در وجودش شعله ور مى شود که به ناچار غیبت و هجران یار را به زبان مى آورد و اظهار مى کند که به هر وسیله و به صد جادو از خدا مى خواهیم که دوران غیبت او را به سر آورد و ظهور او نزدیک گردد.

اى غایب از نظر به خدا مى سپارمت
جانم بسوختى و به جان دوست دارمت

تا دامن کفن نکشم زیر پاى خاک
باور مکن که دست زدامن بدارمت

(غزل شماره ۹۱ حافظ)

* * *
حسب حالی ننوشتیم و شد ایّامی چند
محرمی کو که فرستم به تو پیغامی چند

ما بدان مقصد عالى نتوانیم رسید
هم مگر پیش نهد لطف شما گامى چند

(غزل شماره ۱۸۲ حافظ)



#حافظ_منتظر_منجی#منتظران_ظهور#بخوان_دعای_فرج_را_دعا_اثر_دارد
#اللهم_عجل_لولیک_الفرج
#به_حق_زینب_کبری_سلام_الله_علیها