تا به حال فکر کرده‌اید چرا گاهی در نزدیک‌ترین روابط هم، عشق را عمیقاً حس نمی‌کنیم؟ پاسخ در نقابی است که به چهره می‌زنیم؛ نقاب بی‌نقصی.

ما اغلب بهترین و بی‌نقص‌ترین نسخه از خودمان را به نمایش می‌گذاریم و بخش‌های آسیب‌پذیر، ترس‌ها و ضعف‌هایمان را پنهان می‌کنیم. عشقی که به این شخصیت بی‌نقص داده می‌شود، هرگز به جان ما نمی‌نشیند، چون خود واقعی ما را لمس نکرده است. در واقع، آن شخصیت ساختگی است که تحسین می‌شود، نه ما.

شجاعت واقعی در آسیب‌پذیری است؛ در اینکه اجازه دهیم دیگران بخش‌های تاریک، نامطمئن و سردرگم وجود ما را هم ببینند. اینجاست که عشق از یک احساس سطحی به یک نیروی تحول‌آفرین تبدیل می‌شود. عشقی که شما را نه «به‌رغم» ضعف‌هایتان، بلکه «با تمام» وجودتان می‌پذیرد. این همان عشقی است که ارزش داشتن را دارد و می‌تواند روح ما را لمس کند.

شما در روابطتان چقدر به خود واقعی‌تان اجازه حضور می‌دهید؟ این پست را برای خودتان ذخیره کنید تا این مفهوم مهم را فراموش نکنید.

pathway_of_surrender:منبع

#عشق_واقعی #رابطه_سالم #خودشناسی