حجاب چهره ی جان میشود غبار تنم

حجاب چهره ی جان میشود غبار تنم
خوشا دمی که از این چهره پرده برفکنم
چنین قفس نه سزای چو من خوش الحانیست...
روم به گلشن رضوان که مُرغ آن چمنم
عیان نشد که چرا آمدم؟ کجا بودم؟
دریغ و درد که غافل ز کار خویشتنم...