اغلب ما همیشه با غیاب و فراق و فقدان آدمها مهربون‌تریم تا خودشون...

آدمها رو قبل از به دست آوردن بیشتر دوست داریم تا وقتی کنارمونن...

برای روابطمون وقتی رخ ندادن بیشتر شوق و انرژی داریم تا وقتی اتفاق میفتن...

سر پیری به نظرم میاد گونه‌هایی از انسان اصلا برای نگه‌داشتن خلق نشده...

لابد خیلی از ما نسخه دوپای پرنده‌های مهاجر منقرض شده‌ایم...

پرنده‌هایی که دل به شاخه نمی‌بستن و از درختی به درخت دیگه سرگردون بودن.
تا آخرش که یخبندون شد و موندن
بی درخت و منقرض شدن ...

تو در فرار مدامی ای انسان ، اما آخرش که چی پرنده؟

بالاخره که بال و پرهات خسته میشن...

به رنج بی‌درختی فکر کن گاهی ...