داریم به لحظه هایی نزدیک میشیم که
سیدالشهداء(ع) به پهنای صورتشون
اشک میریزن و زمزمه میکنن:

إلهی! اَنْتَ کَهْفی حینَ تُعْیینِی الْمَذاهِبُ
فی سَعَتِها وَتَضیقُ بِیَ الاَْرْضُ بِرُحْبِها
خدایا!
تو پناهگاه منی!
هنگامی که راه ها
با همه ی وسعت شان درمانده ام کنند
و زمین با همه ی پهناوری اش
بر من تنگ گیرد ]