دردهای فاطمیه

نمیدانم چرا اینقدر که روضه های عقلانی اشک مرا در می آورد و دلم را به درد، روضه های احساسی نه...
فاطمیه را خیلی ها به روضه کوچه و در میشناسند اما برای من اوج درد در واقعه فاطمیه جایی دیگر است...
شاید آنجا که از صدیقه کبری طلب شاهد کردند برای فدک و شهادتش را کم دانستند...
صدیقه صیغه مبالغه است...
زهرای علی(ع) در اوج صداقت باشد و شهادتش را کافی ندانند؟!
و اصلا مگر جز این است که صدق به برکت نام زهرا(سلام الله علیها) معنا گرفت...
شاید آنجا که شنیدم دیگر جواب سلام دختر رسول خدا (ص) را نمیدادند...
بهانه خلقت آسمانها و زمین باشی و برای یاری ات از زمین و آسمان بهانه بتراشند...
یا شاید هم آنجا که روضه خوان گفت به علی(ع) شکایت بردند که به فاطمه ات بگو یا شب گریه کند یا روز...
و نمیدانم علی(ع) این جسارت را گفته بود به زهرایش یا نه... اما کافی بود زهرا(س) به چشمان علی اش نگاه کند و تمام ماجرا را بخواند...
فکر کن تو راوی "الجار ثم الدار" باشی و همانها به آتش کشیدن در خانه ات را به نظاره بنشینند...
من باشم روضه فاطمیه رو متفاوت میگویم...
دردهای صدیقه طاهره درد بی مهری مردمی بود که مهر دیده بودند...
فکر کن چشمه مهر الهی باشی روی زمین... میتوانی این اندازه بی مهری و سنگدلی را تاب بیاوری؟
این بود که زهرا(س) تاب نیاورد...
#السلام_علیک_ایتهاالصدیقة_الشهیده
#فاطمیه
#الهام_جعفری
#ممنوعه