کلاس درس چنین استادی روی زمین نشستن هم دارد!

محمدرضا شفیعی کدکنی از سال 1348 به عنوان استاد دانشگاه تهران شروع به فعالیت کرد. بدیع‌الزمان فروزانفر زیر برگه پیشنهاد استخدامش نوشته بود: «احترامی است به فضیلت او»

شفیعی کدکنی سرودن شعر رو به شیوه قدمایی شروع کرد و بعد از مدتی به سراغ سبک نو، مشهور به نیما یوشیج رفت. اما در این رفت و برگشت‌ها چیزی که ثابت باقی موند، عشق به ادبیات و زبان فارسی بود.

عشقی که در تک تک ابیاتی که خلق می‌کرد و در تمام جملاتی که سر کلاس به دانشجوهاش می‌گفت، میشد حس کرد.

غلامحسین یوسفی درباره م. سرشک (تخلص شفیعی کدکنی) اینطور می‌گفت: «م. سرشک، افزون بر بهره‌مندی از قریحه و فطرت شاعری، در شعر خویش از دیدگاهی انسانی و اجتماعی سخن می‌گوید و چون از فرهنگ ایران و زبان فارسی بهره‌ور است، می‌تواند اندیشه‌ها و دریافت‌ها و پدیده‌های زیبای جهان شاعرانه خود را به‌صورت دلکش و پرتاثیر به ما عرضه کند.»

این کلیپ رو با احترام به استاد شفیعی کدکنی و همه دوستداران ادبیات و زبان فارسی تقدیم می‌کنیم.

🇮🇷 @farzandeIRAN_ir

#فرزند_ایران #مفاخر #شفیعی_کدکنی #استاد #شعر #ادبیات #استاد_کدکنی