شبم از بی ستارگی شب گور

شبم از بی ستارگی شب گور
در دلم پرتو ستاره ی دور
آذرخشم گهی نشانه گرفت
گه تگرگم به تازیانه گرفت
بر سرم آشیانه بست کلاغ
آسمان تیره گشت چون پر زاغ
مرغ شب خوان که با دلم می خواند
رفت و این آشیانه خالی ماند.
آهوان گم شدند در شب دشت
آه از آن رفتگان بی برگشت
#Tak_setareh★