زمانه، زمانه‌ی همدلی‌ست. این ماه‌ها تا می‌توانیم باید با دور و نزدیک همدلی داشته‌باشیم.
با آن‌ها که عزیز از دست داده‌اند، با آن‌ها که کرونا یقه‌شان کرده و با خودمان که عاصی و غمگینی‌م.

یک پیام از تهِ دل به کسی که سوگوار است، غمش را کمی کم می‌کند.
یک احوال‌پرسی ساده از کسی که گرفتار کروناست، دردش را زودتر پی‌کارش می‌فرستد و یک نگاه ساده به آینه، بیش‌تر بهمان می‌فهماند زندگی در این زمانه‌ی بلا و جغرافیای فراموش‌شده چقدر شکسته‌مان کرده.
چیزی که شکست، سَرِ هم نمی‌شود
عمری که می‌رود، باز نمی‌گردد

آدم‌های بسیاری، بی‌انتظار چشم‌به‌راه پیام‌های دلگرم‌کننده ما هستند.
پیام‌هایی که می‌گوید:
«حواسم به رنجی که می‌بری، هست.»
به وسع خودمان، حواس‌مان به رنج دیگران باشد.

🍃💞