در دنیایی که معیار فضلیت پول و قدرته البته که اندیشمند تنهاست؛

وصلت غبار غم ز دل ما نمی برد
می صیقل است و زنگ ز مینا نمی برد

سرگشتگی به چرخ مرا تا نیاورد
یگ گردباد ، راه به صحرا نمی برد

آخر ز دست شوخی طفلان گریختیم
جایی که اشک ، پی به سر ما نمی برد

شهرت به هرچه یار شد، آفت به او رسید
رشکی دلم به عزلت عنقا نمی برد

زین‌سان که از وطن همه طبعی رمیده است
صورت عجب که رخت ز دیبا نمی برد

ایمن نمی‌شود ز شبیخون گریه‌ام 
سیلاب تا پناه به دریا نمی برد

بهر عصای راه عدم ، ناتوان عشق
جز آرزوی آن قد و بالا نمی برد

مکتوب را ز درد دل از بس گران کنم
گر سیل نامه بر شود ، آن را نمی برد

قانون گردباد بود روزگار را
جز خار و خس زمانه به بالا نمی برد

هرگز (کلیم) آرزوی کام هم نکرد   
ناموس فقر را ، ز تمنا نمی برد