‌ ‌ ‌ ‌ م𑂳ں در استانه م‍ ‍‍رگ بودم ،‌ ‌ ‌ ‌ ‌
‌ ‌ ‌ در لبہ پرتگاه ایستادم بꪴودم و قدم
‌ ‌    به قدم جلو میرفتم و یك قدم تا
‌ ‌ سقوط مانده بؤد ، ناگ꯭هان دس꯭تی مرا گرفت ،
‌ ‌ ‌  در آغؤش کشید ، زخ‍ ‍م هایم را بؤسید ،
‌ ‌ ‌        رؤح مᩛن زندگی د𑂳وباره پی𐇽د𐇽ا کرد ،
‌ ‌ ‌      زمانی در آغوش꯭ش سپری کردم
‌ ‌ ‌    بوۍ تنش را به وجودم سپردم ،
‌ ‌ ‌ خاطꪴر ؤ قلبم پᩛر از او شده بود اما
‌ ‌ ‌ ما هنᩛوز بہ ل‍ ‍‍بہ پرتگاه نزدیك بودیم ،
‌ ‌ ‌ رᩛوزۍ نگا꯭هم در نگاه꯭ش گꪴر𑂳ه خورد ؤ
‌ ‌ ‌  ‌  ب‍ ‍ا كمي تردید از او پرسیدم
‌ ‌ ‌       "  چرا نجا꯭تم دادᩛی ؟  "
‌ ‌ ‌     ‌ ‌  "  لبخ꯭ند دꪴردناکᝓی زد𐇽  "
‌ ‌ ‌ مᩛں ه‍ ‍‍م رؤز𑂳ی لبه ایں پرتگاه بو꯭دم ،
‌ ‌ ‌  ت𐇽ا مᩛرز س꯭قᩛوط رفتم ؤ دستꪴۍ مرا گᩛرفت
‌ ‌ ‌ ه꯭مینطؤر مرا ال‍ت‍ ‍‍یام داد و رᩛوزۍ ترکم کꪴرد 
‌‌ ‌ ‌                         ‌ ‌  با نگرانی پᩛرسᝓیدم
‌ ‌ ‌    ‌  "  تو نیز مᩛں را ترك میک𐇽نۍ ؟  "
‌ ‌ ‌     " لبخندۍ ꪴزد ؤ دستم را فش꯭رد  "
‌ ‌ ‌    زمانه همیᩛن است
‌ ‌ یك رꪴوز می𐨍 ایند کہ بروند ؤ
‌کسی کہ رفت دیگᩛر باز نمیگردد مگر
‌ ‌ ‌اینك‍ ‍‍ہ سرنوشت تغ꯭ییر کند  "
‌ ‌ ‌ ماه ها گذشت ؤ ꪴوقت‌ی بیدار شدم
‌ ‌ ‌  او دᩛر ک‌ناᩛر مꪴں نبود من꯭تظر ماندم ،
‌ ‌ ‌ چندین روز ؤ ماه ولۍ برنگ‍ ‍‍شت . .  . ‌ ‌
- بہ س꯭مت پرتگاه میروم
‌ اینبار دستۍ نیست کہ مᩛرا نگہ داᩛرد - 
‌ ‌ امᝓید داشتم کہ دᩛر لحظہ اخر
‌ ‌ ‌ما꯭نند قبᩛل دᝓستاᩛن پ𑂳ر محبتش
‌ مرا نجات د‌هد ،
‌ ‌ لحظات𑂳ی مک꯭ث کردم ،
ب᮫ֹه𐇽 امید برگشتنش ،
‌اما ᝓاو میگ⃘فت می ایند کہ بروند
‌ ‌ ؤ هیچوقت برنمی꯭گردن مں دᩛر اᝓسماᩛن د᮫ֹꪴ𐇽ر حاᩛل پꪴرꪴواꪴز بو꯭دم
ؤ ایں لحظات اخر ᩛزندگꪴۍ مں بود . . زندگی هم꯭ین بᩛود ،
‌ ‌ ‌    هم‍ ‍‍ینطور بی رحم
‌ ‌ وابس꯭ته می‍ ‍کنند ؤ رᩛوزꪴۍ میرᩛوند
‌  و چᝓیزی𐨍 جز دᩛل شک꯭ستگی نمیماند .