چو خود را ز نیکان شمردی بد/نمی گنجد اندر خدایی خودی

چون خطایی از تو سر زد، در پشیمانی گریز
کز خطا نادم نگردیدن، خطای دیگر است
#صائب_تبریزی
خرد مشمار گنه را، که گناهی است بزرگ
گندمی کرد ز فردوس برون آدم را
#صائب_تبریزی
اقرار نکردن به گنه عین گناه است
قائل نشد آن کس که به تقصیر خطا کرد
قائل به خطا باش که مردود جهان شد
هر کس گنه خویش حوالت به قضا کرد
#صائب_تبریزى
تن به اقرارِ گناهِ کرده،ده آسوده شو
چند گویی عذرهای اضطراب آلود را
#صائب_تبریزى
بدنت را به اعتراف گناه بسپار و راحت باش)
شاعر می‌گوید که بهتر است انسان به گناهان خود اعتراف کند و آرامش یابد.(چرا مدام عذر و بهانه‌های اضطراب‌آور می‌گویی؟)شاعر از کسی می‌خواهد که دیگر عذر و بهانه نیاورد.
گُناه اگرچه نبود اختیارِ ما «حافظ»!
تو در طریقِ اَدَب باش، گو گُناهِ من است
#حضرت_حافظ
گر چه با کوه گرانسنگ گناه آمده ایم
لیک چون سنگ نشان بر سر راه آمده ایم
بر سیه کاری ما هر سر مویی است گواه
گر چه خاموش ز اقرار گناه آمده ایم
#صائب_تبریزی
نهفته چون گنه از خلق دار طاعت خویش
به اطلاع خدا صلح کن ز شهرت خویش
ز ارتکاب گنه نیست شرمگینان را
خجالتی که مراهست ازعبادت خویش
#صائب_تبریزى
عمرت برفت و چارهٔ کاری نساختی
کنون که چاره نیست به بیچارگی بیا
#سعدی_جان
صائب آن جمعی که پاس خویش دارند از گناه
مبتلا آخر به عجب بیگناهی می شوند
#صائب_تبریزى
بیگناهی کم گناهی نیست در دیوان عشق
یوسف از دامان پاک خود به زندان می شود
#صائب_تبریزى
دعوی حق را کند باطل گناه بی شعور
عذر نامقبول ثابت می کند تقصیر را
#صائب_تبریزی
منم که مصرف نقد نگاه می دانم
منم که مصرف نقد نگاه می دانم
به روی خوب ندیدن گناه می دانم
#صائب_تبریزى
فساد طاعت بی پرده افزون است از عصیان
نهان کن چون گناه از چشم مردم طاعت خود را
#صائب_تبریزى
چون نباشد خجل از رحمت حق؟
بیگناهی است گناهی که مراست
#صائب_تبریزى
جرم یوسف به چه تقریب عزیزان بخشند؟
بیگناهی گنهی نیست که آسان بخشند
#صائب_تبریری
گناهی را که در دیوان رحمت
نمی بخشند صائب بیگناهی است
#صائب_تبریزی
بی گناه است آسمان در تیره بختی های ما
اختر ما را فروغ شعله ادراک سوخت
#صائب_تبریزى
نیست در رفتن دل هیچ گناهی از من
کششی دیده ام از جلوه یاری که مپرس
#صائب_تبریزی