گاهی وقت‌ها یادِ یک نفر
در دلت مثل زخمی می‌شود
که مدام رویش نمک می‌ریزند
با هر بارانی
با هر بوی عطری
هر خاطره‌ای
هر حرفی، هر لبخندی
و هر کوچک‌ترین چیزی شبیه او…
ومی‌دانی بدترش کجاست؟
آنجا که آن یک نفر
حتی ذره‌ای به تو فکر نمی‌کند
اما تو یادش را
با خودت همه جا می‌بری
اما تو، زخم‌ات خوب شدنی نیست!
راستی
ما چرا مثل آدم‌های رفته‌‌ی‌مان
فراموشی نمی‌گیریم؟