«فرهنگ برهنگی» و «برهنگی فرهنگی»، (یعنی دریدگی و بی‌حیایی)، شاخص اجتماعی تمدن مادی غرب است که جنس «زن» را به ابزاری برای لذت‌جویی همگانی مردان قرار داده و هیچ نقش انسانی برای زن قائل نشده و نمی‌شود و در هیچ‌کجا امنیت اخلاقی و جنسی زن را تضمین نمی‌کند؛

در مقابل، انقلاب اسلامی، در فرایند تمدن سازی خویش، «زن» را کانون خانواده قرار داده و «خانواده» را بنیاد اصلی جامعه انسانی می‌داند و صیانت از کرامت انسانی زن را نشانه «جامعه کریمانه» خود می‌شناسد و بالاترین شاخصه انسانیت را به «زن» داده و او را «ناموس جامعه» معرفی می‌کند که شایسته‌ترین مردان جامعه، جان خودشان را فداکارانه نثار حفاظت از «ناموس مردم» خویش می‌کنند.

امروز مسئله «حجاب_بی‌حجابی» در جهان اسلام و در جهان غرب، به یک چالش تمدنی تبدیل شده است؛
در غرب با وجود تبلیغات سرسام‌آور و قوانین سرسختانه «ضدحجاب»، هر روز زنان و دختران بیشتری به حجاب و پوشش عفیفانه روی می‌آورند و از سوی دیگر همین قدرت‌های مادی با صرف هزینه‌های غیرقابل باور، تلاش می‌کنند تا دختران و زنان مسلمان را با دغلبازی و شگردهای فریبنده، از حجاب و پوشش عفیفانه خود جدا سازند تا آن‌ها نیز بازیچه هرزگان و هوسبازان جامعه قرار گیرند.

البته این عارضه مهلک در کشورما به دلیل غفلت ممتد نهادهای فرهنگی و بدرفتاری بعضی کارگزاران و ایجاد تشتت آراء در میان مسئولان امر توسط فرصت‌طلبان، تبدیل به یک لجبازی ناشیانه شده که دود آن به چشم نسل بی‌تجربه ما می‌رود که باید با مراعات نکات روان شناختی، روشنگری و تسهیل امر ازدواج به‌هنگام، خطر «اپیدمی لجبازی» مهار شود.

✍محمدعلی رامین