🕷 سبحان الله از شگفتی آفرینش عنکبوت
امیرالمومنین علی عليه السلام در این خطبه بار ديگر به خداشناسى باز مى گردد و اين بار به ادله اثبات وجود خداوند و علم و قدرت بى پايان او مى پردازد و به آنها که از بيراهه مى روند هشدار داده

اگر انديشه ها به کار گرفته شود آثار آن به زودى در اعمال انسان آشکار مى شود; نخست انديشه در عظمت قدرت خدا، که کرات عظيم آسمانى و ميلياردها ستاره در يک کهکشان و صدها ميليون کهکشان آفريده و کرانه هاى ملک عظيم او بر هيچ کس روشن نيست و آنچه را درباره عظمت جهان مى گوييم مربوط به چيزى است که در قلمرو علم قاصر ما قرار گرفته و اى بسا تمام اينها همچون برگ درختى باشد که بر پيکر درخت سر به آسمان کشيده اى در ميان جنگلى قرار دارد.

انديشه در اين امر سبب مى شود که انسان در برابر چنين قدرتى خاضع گردد، سر بر آستانش نهد و دل به او ببندد و زندگى خود را با نام و ياد او نورانى سازد.

ديگر اينکه در نعمتهايى بيانديشد که همه وجود ما را در برگرفته و از لحظه انعقاد نطفه تا پايان عمر ادامه دارد; خورشيد و ماه و آسمان و زمين را به خدمت ما گماشته و ابرها و بادها و بارانها را سر بر فرمان ما نهاده، در همه جا خوان نعمتش را گسترده و همه را روزى خوار خود ساخته است.
به يقين شکر نعمت که در فطرت هر انسانى است او را به دنبال شناخت منعم مى فرستد.

در پايان به نکته مهمى از زندگى بشر اشاره مى کند و آن اختلاف لغات و لهجه ها و کثرت زبانهاست.
با اينکه پدر و مادر همه يکى است اين تعدد لغات از کجا سرچشمه گرفته است و چگونه هر گروهى به زبان خاصى سخن مى گويند؟ و هم اکنون بيش از هزار زبان، اعم از زبانهاى رسمى و محلى در دنيا وجود دارد. خداوند چنان استعدادى براى خلق لغات به انسانها داده که هر گروهى مى توانند براى خود لغت و زبانى ابداع کنند. شايد براى اينکه اسرار زندگيشان تنها نزد خودشان باشد و بيگانگان از آن باخبر نشوند.

قرآن مجيد مى گويد: خداوند رحمن قرآن را تعليم فرمود، انسان را آفريد و به او سخن گفتن آموخت» (سوره الرحمن، آيات ۱تا۴)

امام بعد از استدلالات قوى و نيرومند و قانع کننده بالا براى اثبات وجود خدا درباره منکران پروردگار سخن مى گويد و ادعاى بى اساس آنها را با دو دليل ابطال مى کند.

مى فرمايد: «واى بر آن کس که (اين نظام شگرف را ببيند) و نظام آفرين اين جهان را انکار کرده و مدبّر عالم را نفى کند»;
اشاره به اينکه آثار تدبير در سراسر جهان آفرينش آن قدر آشکار است که منکران مدبّر جهان در خور سرزنش و نفرين هستند.