دیشب که بازوبند کاپیتانی را بستی، بهترین شب فوتبالی من بود و وجودم غرق غرور شد! افتخار می‌کنم بهت صادقانه بگویم، از خوشحالی شب گذشته تا صبح، ذوق داشتم. برای تو بهترین‌ها را از صمیم قلب آرزو می‌کنم و امیدوارم همیشه بدرخشی.
ما تمام مسیر پر فراز و نشیب را دیده‌ایم؛ از اولین گل ملی‌ات مقابل ازبکستان که شروعی پرقدرت بود، تا عبور شجاعانه از اشک‌های حسرت‌بار مقابل قطر، و حالا لحظه تاریخی کاپیتانی مقابل تانزانیا. این بازوبند نوار پارچه‌ای نیست؛ این افتخار میلیون‌ها ایرانی است که با هر تپش قلبشان، تو را تشویق می‌کنند.
تو فراتر از یک بازیکن، سفیر غیرت، امید و قلب تپنده تیم ملی هستی. بعد از هر شکست، هر باخت، حالا قصه ی کاپیتانی توست؛ و ما شاهد غیرت و شجاعت پرافتخار تو خواهیم بود.
ایران به تو افتخار می‌کند،پسر!))