عقل و هوش و دین نگردد جمع با دیوانگی / خانه پردازست چون سیل فنا دیوانگی
چون قلم برداشته است از مردم دیوانه حق؟ / از ازل گر نیست ترخان خدا دیوانگی
هر سرایی را به معماری حوالت کرده اند / خانه زنجیر را دارد بپا دیوانگی
در تلاش بستر نرم است عقل شیشه دل / می کند از سنگ طفلان متکا دیوانگی
داغ دارد صحبت برق و گیاه خشک را / صحبت گرمی که ما داریم با دیوانگی
روشناس عالمی گرداندش چون آفتاب / هر که را چون سایه افتد در قفا دیوانگی
صیقلی دارد درین غمخانه هر آیینه ای / می دهد آیینه دل را جلا دیوانگی
پیش چشم ساده لوحان پنجه شیرست نقش / کی نهد پهلو به روی بوریا دیوانگی؟
ذوق مستی اولی دارد ولی بی آخرست / خوش بود از ابتدا تا انتها دیوانگی
رتبه دیوانگی بالاتر از ادراک ماست / ما تهی مغزان کجاییم و کجا دیوانگی
عقل طرح آشنایی با جهان می افکند / آشنا را می کند ناآشنا دیوانگی
روی ننماید به هر ناشسته رویی همچو عقل / سینه ای چون صبح خواهد رونما دیوانگی
بی رگ سودا دماغی نیست در ملک وجود / با جهان عام است چون لطف خدا دیوانگی
این جواب مصرع اوجی که وقتی گفته بود / پادشاهی عالم طفلی است یا دیوانگی
شهسوار میدان خیال(صائب تبریزی)