امام باقر عله السلام م فرماند ن بقوم ق

امام باقر عليه‌ السلام مي‏ فرمايند: «كَأَنِّي بِقَوْمٍ قَدْ خَرَجُوا بِالمَشْرِقِ يَطْلُبُونَ الحَقَّ فَلا يُعْطُوْنَهُ ثُمَّ يَطْلُبُونَ فَلا يُعطَونَهُ فَاِذا رَأَوْا ذَلِكَ وَضَعُوا سُيُوفَهُمْ عَلي عَواتِقِهِمْ فَيُعْطَوْنَ مَا سَأَلُوهُ فَلا يَقْبَلُونَهُ حَتَّي يَقُومُوا وَلا يَدْفَعُونَها اِلاَّ اِلي صاحِبِكُمْ قَتْلاهُمْ شُهَداءٌ اَما اِنِّي لَوْ اَدْرَكْتُ ذَلِكَ لَاِسْتَبْقَيْتُ نَفْسي لِصاحِبِ هَذا الاَمْرِ؛ گويي گروهی را مي بينم كه از شرق، برای به دست‌آوردن حق به پا می‌خيزند؛ ولي بدانان نمي‏ دهند و باز درخواست مي‏ كنند، اما به آنان نمي‏ دهند. پس چون چنين مي‏ بينند، شمشيرهاي خود را بر دوش مي‏ گيرند. در آن هنگام آنچه را مي‏ خواهند به آنان مي‏ دهند؛ ولي نمي ‏پذيرند تا اينكه قيام مي‌کنند و آن را جز به صاحب الامر عليه‌ السلام تسليم نمي‏ كنند. كشتگان آنان شهيدند. اگر من آنان را درك كنم، جانم را براي صاحب الامر مي‏گذارم.»