در کوچه‌های خاموش تاریخ، 
صدای ناله‌ای می‌آید… 
نه از جراحت پهلو، 
که از غربت حقیقت. 
ای مادرِ مظلومه‌ی ولایت، 
ای سایه‌نشینِ دیوار و درد، 
ای روشنیِ خانه‌ی وحی… 
دل‌هایمان در سوگ شما، 
چون شب‌های بی‌ماه، 
پر از غصه و حزن است.