❌ با پیشرفت سریع فناوری هوش مصنوعی، به‌ویژه در زمینه‌ی تولید تصویر و ویدیوهای واقع‌نما (Deepfake)، مرز میان واقعیت و جعل به‌شدت کمرنگ شده است. امروزه الگوریتم‌های تولید تصویر و ویدیو می‌توانند چهره، صدا و حرکات افراد را به گونه‌ای شبیه‌سازی کنند که تشخیص واقعی یا جعلی بودن آن حتی برای متخصصان نیز دشوار باشد.

این توانایی، در کنار مزایای فراوانی که برای صنعت سرگرمی، آموزش و تبلیغات دارد، خطرات جدی برای حقیقت، عدالت و امنیت اجتماعی نیز به همراه آورده است. یکی از مهم‌ترین این خطرات، ارائه‌ی ادله‌ی جعلی در فرآیندهای قضایی است. برای مثال، ممکن است فردی با استفاده از هوش مصنوعی، ویدیویی تولید کند که ظاهراً نشان‌دهنده‌ی ارتکاب جرم از سوی شخصی بی‌گناه است. چنین محتوایی می‌تواند افکار عمومی، رسانه‌ها و حتی روند دادرسی را تحت تأثیر قرار دهد.

از این‌رو، نظام‌های حقوقی و دادگاه‌ها باید سیاست‌ها و سازوکارهای دقیق و تخصصی برای اعتبارسنجی ادله‌ی دیجیتال تدوین کنند. چند اقدام کلیدی در این زمینه عبارت است از:
1. الزام به ارائه‌ی متادیتا (metadata) و سوابق ثبت‌شده‌ی
تولید محتوا برای اثبات اصالت تصاویر و ویدیوها.
2. ایجاد واحدهای تخصصی دیجیتال‌فورِنسیک (Digital Forensics) در نهادهای قضایی برای بررسی فنی ادله‌ی مشکوک.
3. تدوین مقررات کیفری خاص برای تولید و انتشار محتوای جعلی با هدف فریب یا آسیب به دیگران.
4. همکاری میان دستگاه قضایی، دانشگاه‌ها و شرکت‌های فناوری برای توسعه‌ی ابزارهای شناسایی جعل مبتنی بر هوش مصنوعی.

در نهایت، همان‌گونه که هوش مصنوعی ابزار توانمندسازی انسان است، می‌تواند به سلاحی خطرناک برای جعل و تخریب اعتبار افراد نیز تبدیل شود. تنها با ترکیب دانش فنی، آگاهی حقوقی و اخلاق حرفه‌ای می‌توان از ظرفیت‌های این فناوری در مسیر درست بهره برد و از آسیب‌های آن به حقیقت و عدالت جلوگیری کرد.

محمد سرچاهی_قاضی دادگستری و عضو هیات علمی دانشگاه

#هوش_مصنوعی#جعل#مستهجن#دادگاه#حوادث#قانون_جرائم_رایانه_ای


هوشیاری ملت در برابر فیلم های نامناسب هوش مصنوعی ،،،،