تقدیم به همه اونایی که رفتارها بینشون فاصله انداخت

داستان اینه که گاهی از درون داری به هزاران تیکه تقسیم میشی و هی خودتو برای فرار به در و دیوار میزنی زود رنج میشی زود گریه میکنی و سعی میکنی همه چیو درست کنی با تمام حال بدت و دلتنگیات و تنهاییات بلند میشی ... که نکن آب تو دل آدمای مهم زندگیت تکون بخوره... ولی خیلی جاها دلت میشکنه و میگذرونی ، ولی یه چیزی میگم هیچوقت فراموش نکنید، هرگز نزارید عزیزان تون با ناراحتی و دلخوری ازتون بخوابن به امید اینکه صبح همه چی درست میشه ، حتی اگر یقین داری که خوابه بازم پاشو برو از دلش دربیار ، دنیا اعتبار نداره و تضمینی نمیده که اصلا صبح
پاشه ..... ممکنه اون شب بگذره و اون صبح برسه اما برای
رفع دلخوری دیر شده باشه خوب بهش فکر کنید اون وقت شما میمونید حسرت یک خداحافظی گرم حسرت یک بار نازشو خریدن بخدا سن و سال نمیشناسه بعضی وقتا
خدا زود میبره .
حالا میخواد بچه تون باشه ، مادر و پدر تون
باشه ، همسرتون باشه ، برادر یا خواهر تون باشه
یا حتی رفیق تون باشه
آیا میتونید تضمین بدین
که صبح زندست...؟