سوره الفجر قاری محمد صدیق منشاوی

بِسْمِ ٱللَّٰهِ ٱلرَّحْمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ
فَأَمَّا الْإِنْسَانُ إِذَا مَا ابْتَلَاهُ رَبُّهُ فَأَكْرَمَهُ وَنَعَّمَهُ فَيَقُولُ رَبِّي أَكْرَمَنِ [15]
وَأَمَّا إِذَا مَا ابْتَلَاهُ فَقَدَرَ عَلَيْهِ رِزْقَهُ فَيَقُولُ رَبِّي أَهَانَنِ [16]
كَلَّا بَلْ لَا تُكْرِمُونَ الْيَتِيمَ [17]
وَلَا تَحَاضُّونَ عَلَى طَعَامِ الْمِسْكِينِ [18]
وَتَأْكُلُونَ التُّرَاثَ أَكْلًا لَمًّا [19]
وَتُحِبُّونَ الْمَالَ حُبًّا جَمًّا [20]
كَلَّا إِذَا دُكَّتِ الْأَرْضُ دَكًّا دَكًّا [21]
وَجَاءَ رَبُّكَ وَالْمَلَكُ صَفًّا صَفًّا [22]
وَجِيءَ يَوْمَئِذٍ بِجَهَنَّمَ يَوْمَئِذٍ يَتَذَكَّرُ الْإِنْسَانُ وَأَنَّى لَهُ الذِّكْرَى [23]
يَقُولُ يَا لَيْتَنِي قَدَّمْتُ لِحَيَاتِي [24]
فَيَوْمَئِذٍ لَا يُعَذِّبُ عَذَابَهُ أَحَدٌ [25]
وَلَا يُوثِقُ وَثَاقَهُ أَحَدٌ [26]
يَا أَيَّتُهَا النَّفْسُ الْمُطْمَئِنَّةُ [27]
ارْجِعِي إِلَى رَبِّكِ رَاضِيَةً مَرْضِيَّةً [28]
فَادْخُلِي فِي عِبَادِي [29]
وَادْخُلِي جَنَّتِي [30]
اما آدمى، چون پروردگارش بيازمايد و گرامى‌اش دارد و نعمتش دهد، مى‌گويد: پروردگار من مرا گرامى داشت. (15)
و چون بيازمايدش و رزق بر او تنگ گيرد، مى‌گويد: پروردگار من مرا خوار ساخت. (16)
نه چنان است. شما يتيم را گرامى نمى‌داريد، (17)
و يكديگر را به اطعام مسكين ترغيب نمى‌كنيد، (18)
و ميراث را حريصانه مى‌خوريد، (19)
و مال را فراوان دوست داريد. (20)
آرى، چون زمين شكسته شود و شكسته شود، (21)
و امر پروردگار تو فرا رسد و فرشتگان صف در صف، (22)
و در آن روز جهنم را حاضر آرند، آدمى پند گيرد. و چه جاى پند گرفتن باشد؟ (23)
مى‌گويد: اى كاش زنده‌گشتن خويش را پيشاپيش چيزى مى‌فرستادم. (24)
در آن روز كسى چون عذاب او عذاب نكند، (25)
و همانند زنجير او به زنجير نكشد. (26)
اى روح آرامش يافته، (27)
خشنود و پسنديده به سوى پروردگارت باز گرد، (28)
و در زمره بندگان من داخل شو، (29)
و به بهشت من درآى. (30)
#قران #تلاوت #محمد_منشاوی #الفجر #الله