وقتی بچه‌ها در موقعیت جدید قرار می‌گیرن یا با چیز ناشناخته‌ای روبه‌رو می‌شن، سریع به صورت پدر یا مادرشون نگاه می‌کنن. این رفتار که اسمش مرجع‌گیری اجتماعی هست، یک مکانیسم کلیدی در رشد عاطفی و شناختی اونهاست.

وقتی بچه حدود ۹ تا ۱۲ ماهش می‌شه، یک مهارت جدید یاد می‌گیره: توجه مشترک. یعنی دیگه فقط به چیزی که خودش می‌بینه نگاه نمی‌کنه، بلکه سرش رو می‌چرخونه و می‌بینه شما دارید به چی نگاه می‌کنید و بعد دوباره به اون شیء برمی‌گرده. این یعنی داره دنیا رو با چشم‌های شما می‌بینه.

اگه مادر لبخند بزنه و آروم باشه، کودک فکر می‌کنه "این امنه" و با کنجکاوی جلو می‌ره؛ اگه اخم کنه یا نگران باشه، کودک می‌ترسه و عقب می‌کشه. این دقیقاً همون تنظیم هیجان از طریق پیوند امن (نظریه بالبی) هست. از نظر تکاملی هم یک ستراتژی بقاست؛ اجدادمون تو محیط پرخطر با تقلید از بزرگ‌ترها زنده می‌موندن. طبق نظریه یادگیری اجتماعی بندور، کودک از والدین به‌عنوان مدل قابل اعتماد یاد می‌گیره و واکنش خودش رو بر اساس واکنش اونا تنظیم می‌کنه. آزمایش معروف "صخره بصری" هم همین رو نشون داد: وقتی مادر لبخند می‌زد، کودک عبور می‌کرد؛ وقتی ترسیده بود، می‌ایستاد.

واکنش شما نقشه راه عاطفی کودکه. اگه همیشه بترسید، دنیا رو خطرناک می‌بینه؛ اگه متعادل و آروم باشید، شجاع و کنجکاو بار میاد. کودک داره از چهره شما به‌عنوان راهنمای زنده برای تفسیر دنیای ناشناخته استفاده می‌کنه.