اگر بپذیریم که همواره دیگران را در میانه سفرشان تجربه می‌کنیم در قضاوتمان یک اثر جدی می‌گذارد.
چون ما پیشینه افراد را نمی‌دانیم؛ ما از بضاعت‌های دیگران بی‌خبریم.
در مقایسه بین دو نفر باید بدانیم:
اصلاً اندوخته و داشته این دو نفر مشابه هم بوده است یا خیر؟
نقطه شروع این‌ها در مسابقه زندگی یک‌جا بوده؟
این‌ها چیزهایی است که ما دسترسی به آن‌ها نداریم‌.
من که نمی‌دانم تو با چه اندوخته‌ای شدی این‌که الان هستی و تو هم نمی‌دانی من با چه اندوخته‌‌ای به اینجا رسیده‌ام.
شاید من صد واحد را طی کرده باشم و اکنون رسیده باشم به خانه شماره دویست؛ چون شروع من از خانه صد بوده. ولی کس دیگری خانه شماره دویست نیست، در خانۀ شماره صدوپنجاه قرار گرفته اما او از نقطه صفر بردار شروع کرده. او صد و پنجاه واحد پیموده و من صد واحد طی کرده‌ام.
پس او همت بیشتری صرف کرده.

چه‌چیزی ما را از قضاوت صحیح عاجز می کند؟
درمیانگی…
پس پذیرش اینکه ما با انسان‌ها در میانه روبه‌رو می‌شویم قضاوت را برای ما دشوار می‌کند.

——
پ.ن: از این دست قضاوت شده‌اید؟
——

#آسمان_لاجوردی
#فکر_و_ذکر
#آیینه_ها
#جاودانگی
#ذهن_زیبا
#نورااا_سادات
#رامسر
#مازندران