وقتی خانههای ما به جای مسکن یعنی محل سکون و تسکین و

🔸 وقتی خانه‌های ما به جای «مسکن» یعنی محل سکون و تسکین و آرامش، تبدیل شد به خوابگاه‌های آپارتمانی بدون حریم خصوصی آن هم صرفا به خاطر #سود بیشتر، زندگی برای خانواده‌ها سخت شد؛‌

🔸خانم‌ها تمایلی به ماندن در این قفس‌های افسرده‌کننده ندارند، بچه‌ها هم دچار بحران‌های رفتاری می‌شوند، پدرها هم با مشکلات اقتصادی گوناگون، به این قوطی‌کبریت‌ها تن می‌دهند.

🔸 درنتیجه، زنان و دختران به طور طبیعی، گرایش دارند که از این خانه‌ها بیرون بزنند، چون نیازهای روحی و عاطفی آن‌ها و نیاز آن‌ها به سکون و آرامش در این خانه‌های آپارتمانی تامین نمی‌شود!

🔸بچه‌ها می‌خواهد به بیرون از خانه بروند چون جا برای بازی در خانه ندارند! پدرها هم توان خرید ندارند!

🔸نتیجه طبیعی این می‌شود که اولا خانواده‌ای شکل نگیرد؛ ثانیا بچه‌ای به دنیا نیاید؛ ثالثا حجاب و عفاف دست‌وپاگیر کنار گذاشته شود! سرچشمۀ همه اینها، معماری و شهرسازی است.

🔸توجیه چه بود؟ #سود اقتصادی! به چه قیمتی؟ از بین رفتن خانواده، فرهنگی و ارزش‌ها!

🔸این سبک انبوه‌سازی مسکن، حتی مشکل مسکن را هم حل که نکرده،‌ وخیم‌تر هم کرده. دهه‌های گذشته خرید یک خانۀ ویلایی با متراژ بالای ۲۰۰ متر در شهرها چندان دور از دسترس نبود، اما الان خرید یک آپارتمان ۷۰-۸۰متری در داخل شهرها به رؤیا تبدیل شده است!

🔸اگر به هیچ ارزشی باور ندارید، و اگر تنها تجربه و سود را قبول دارید، باز هم باید به انبوه‌سازی مسکن و مرتفع‌سازی خاتمه بدهید!