قضاوت و قضاوت شدن، دو روی یک سکه‌اند آینه‌ای که هم دیگری را پیشِ چشم تو می‌گذارد و هم گوشه‌ای از سایه‌‌ات را بازتاب می‌دهد. هر بار که کسی تو را قضاوت می‌کند، در واقع دارد تصویری از ترس‌ها، کمبودها و قالب‌های ذهنی خودش را با تو شریک می‌شود؛ و هر بار که تو دیگری را قضاوت می‌کنی، در واقع داری از زبانِ همان ترس‌ها با او حرف می‌زنی.

قضاوت ریشه در نیاز به امنیت دارد. ذهن وقتی احساس تهدید می‌کند، دنبال برچسب می‌گردد تا واقعیت را ساده‌کند و جایگاه خودش را ثابت نگه‌دارد. برچسب زدن راحت است؛ مواجهه با پیچیدگی انسان‌ها سخت است. اما حقیقت این است که آدم‌ها بیش از آن‌که خواهان برچسب باشند، خواهان شناخته شدن‌اند خواهان دیده شدن ورای نقاب‌ها و خطاها.

وقتی قضاوتی درباره تو صادر می‌شود، دو راه هست: واکنشِ فوری که تو را در همان میدانِ ذهن درگیر می‌کند، یا نگاهِ آگاه که می‌بیند این کلمه از کجا می‌آید و چه زخمی را لمس می‌کند. واکنشِ آگاهانه یعنی نفسِ عمیق کشیدن، فاصله گرفتن، و انتخابِ پاسخی که تو را کوچک نمی‌کند. گاهی سکوتِ آگاهانه قوی‌تر از هزار دلیل است؛ گاهی مرزِ محترمانه‌ای که با آرامش بیان می‌شود، دردی را التیام می‌دهد که قضاوت برمی‌انگیزد.
۳۶۹♻️
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
#آگاهی
#بیداری
#قضاوت
#شعف_درونی
#مسیر_خود_شناسی
#آگاهی_تنها_راه_نجات_بشریت